Poterat autem inpune; Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Easdemne res? Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.

Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Esse enim, nisi eris, non potes. Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?

Duo Reges: constructio interrete. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. At Zeno eum non beatum modo, sed etiam divitem dicere ausus est. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Praeclare enim Plato: Beatum, cui etiam in senectute contigerit, ut sapientiam verasque opiniones assequi possit. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Nihil illinc huc pervenit. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Quorum altera prosunt, nocent altera. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari.

Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam.

Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Summum a vobis bonum voluptas dicitur.

Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus?

An hoc usque quaque, aliter in vita? Recte dicis; Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant?

Nihil ad rem! Ne sit sane; Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur;

Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Quis enim est, qui non videat haec esse in natura rerum tria? Non enim solum Torquatus dixit quid sentiret, sed etiam cur. Age, inquies, ista parva sunt. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest.

Nunc vero a primo quidem mirabiliter occulta natura est nec perspici nec cognosci potest. Non igitur bene. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.