Partim cursu et peragratione laetantur, congregatione aliae coetum quodam modo civitatis imitantur; Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Deinceps videndum est, quoniam satis apertum est sibi quemque natura esse carum, quae sit hominis natura.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Ego vero isti, inquam, permitto. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen;

Amicitiae vero locus ubi esse potest aut quis amicus esse cuiquam, quem non ipsum amet propter ipsum? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii.

Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Quod quidem nobis non saepe contingit. Sed tamen intellego quid velit. Nihil ad rem! Ne sit sane; Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Hoc est vim afferre, Torquate, sensibus, extorquere ex animis cognitiones verborum, quibus inbuti sumus. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Beatus sibi videtur esse moriens. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter.

Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Duo Reges: constructio interrete. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Omnium enim rerum

principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa; Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Quis enim redargueret? Et ille ridens: Video, inquit, quid agas;

Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit;

Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Nihil ad rem! Ne sit sane; Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi?

Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Si longus, levis. Videsne quam sit magna dissensio? Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur.

At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. Claudii libidini, qui tum erat summo ne

imperio, dederetur. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis.