Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Dici enim nihil potest verius. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Duo Reges: constructio interrete. Qui convenit? Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur?

Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est.

Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Verum audiamus. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse.

Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor.

Bork Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Quod quidem nobis non saepe contingit. Minime vero istorum quidem, inquit.

Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Quis Aristidem non mortuum diligit? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.

Eademne, quae restincta siti? Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Magna laus. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Ut id aliis

narrare gestiant?

Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum.

Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Maximus dolor, inquit, brevis est.

Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Qui autem voluptate vitam effici beatam putabit, qui sibi is conveniet, si negabit voluptatem crescere longinquitate? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet.