Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Itaque contra est, ac dicitis; Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Nam de isto magna dissensio est. Duo Reges: constructio interrete. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.

Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Restinguet citius, si ardentem acceperit. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.

Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Si longus, levis. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae.

Si enim ad populum me vocas, eum. Hoc foedus facere si potuerunt, faciant etiam illud, ut aequitatem, modestiam, virtutes omnes per se ipsas gratis diligant. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Quae similitudo in genere etiam humano apparet.

Memini vero, inquam; Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab

Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Idem adhuc;

Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. De vacuitate doloris eadem sententia erit. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Quis suae urbis conservatorem Codrum, quis Erechthei filias non maxime laudat? Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Qui si omnes veri erunt, ut Epicuri ratio docet, tum denique poterit aliquid cognosci et percipi. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere.

Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Esse enim, nisi eris, non potes. Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Hoc simile tandem est? Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.

Ut id aliis narrare gestiant? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum

anteponebas? Princeps huius civitatis Phalereus Demetrius cum patria pulsus esset iniuria, ad Ptolomaeum se regem Alexandream contulit. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Bork Verum hoc idem saepe faciamus. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto.

Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.