Quis hoc dicit? Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Sed residamus, inquit, si placet. Si longus, levis; Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Et ego: Piso, inquam, si est quisquam, qui acute in causis videre soleat quae res agatur.

Aut haec tibi, Torquate, sunt vituperanda aut patrocinium voluptatis repudiandum. At enim sequor utilitatem. Quid me istud rogas? At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Que Manilium, ab iisque M. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus.

Tenent mordicus. Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Scrupulum, inquam, abeunti;

Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Nescio quo modo praetervolavit oratio. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? -, sed ut hoc iudicaremus, non esse in iis partem maximam positam beate aut secus vivendi. Ego vero isti, inquam, permitto. Quamquam te quidem video minime esse deterritum.

Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane.

Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Bonum patria: miserum exilium. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Nihil illinc huc pervenit. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Duo Reges: constructio interrete. Eademne, quae restincta siti? Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?

Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Iam illud quale tandem est, bona praeterita non effluere sapienti, mala meminisse non oportere? Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari.

Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. In schola desinis. Quid de Platone aut

de Democrito loquar? Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur. Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest.

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Bork Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Sed non sunt in eo genere tantae commoditates corporis tamque productae temporibus tamque multae.