Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur.

Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Rationis enim perfectio est virtus; Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Tenent mordicus. Bork Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Duo Reges: constructio interrete. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae;

Primum Theophrasti, Strato, physicum se voluit; Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta.

Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti

sunt? Quare hoc videndum est, possitne nobis hoc ratio philosophorum dare. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. At, si voluptas esset bonum, desideraret.

Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos; Est tamen ea secundum naturam multoque nos ad se expetendam magis hortatur quam superiora omnia. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.

Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Polycratem Samium felicem appellabant. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus?

Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non

erat ortus illinc. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Bork Beatus sibi videtur esse moriens. Comprehensum, quod cognitum non habet? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones.

Rationis enim perfectio est virtus; Facete M. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Sint modo partes vitae beatae. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt.

Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Audeo dicere, inquit.