Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Facillimum id quidem est, inquam. Beatus sibi videtur esse moriens. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia.

Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Quo studio cum satiari non possint, omnium ceterarum rerum obliti níhil abiectum, nihil humile cogitant; Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus.

Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Sed quae tandem ista ratio est? Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Sed nimis multa. Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.

Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Pudebit te, inquam, illius tabulae, quam Cleanthes sane commode verbis depingere solebat. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Illa tamen simplicia, vestra versuta.

Sed videbimus. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Quid censes in Latino fore? Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? An quod ita callida est, ut optime possit architectari voluptates? Bork Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere.

Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Duo Reges: constructio interrete. Sed tempus est, si

videtur, et recta quidem ad me. Stoici scilicet. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Non laboro, inquit, de nomine. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.

Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Eorum enim est haec querela, qui sibi cari sunt seseque diligunt. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Sed quae tandem ista ratio est?

Nihilne est in his rebus, quod dignum libero aut indignum esse ducamus? Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat; Prodest, inquit, mihi eo esse animo.

Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Legimus tamen

Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Positum est a nostris in iis esse rebus, quae secundum naturam essent, non dolere; Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Hanc se tuus Epicurus omnino ignorare dicit quam aut qualem esse velint qui honestate summum bonum metiantur. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.