Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Tantum dico, magis fuisse vestrum agere Epicuri diem natalem, quam illius testamento cavere ut ageretur. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Bestiarum vero nullum iudicium puto. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus.

Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer.

Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Non pugnem cum homine, cur tantum habeat in natura boni; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis?

Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Tu quidem reddes; Quis hoc dicit? Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit.

Collatio igitur ista te nihil iuvat. Bork Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Duo Reges: constructio interrete. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Avaritiamne minuis? Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?

Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Sedulo, inquam, faciam. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Summus dolor plures dies manere non potest? Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est.

Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Qui est in parvis malis. Quid ait Aristoteles reliquique Platonis alumni? Pauca mutat vel plura sane; Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Nec vero pietas adversus deos nec quanta iis gratia debeatur sine explicatione naturae intellegi potest. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;

Quae iam oratio non a philosopho aliquo, sed a censore opprimenda est. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Ac tamen hic mallet non dolere. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Portenta haec esse

dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Alterum significari idem, ut si diceretur, officia media omnia aut pleraque servantem vivere.

Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Collatio igitur ista te nihil iuvat.

De hominibus dici non necesse est. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Si id dicis, vicimus. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis.