Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Erat enim Polemonis. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Duo Reges: constructio interrete. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M.

Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. An hoc usque quaque, aliter in vita?

Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Qui est in parvis malis. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Quid ad utilitatem tantae pecuniae? Ut aliquid scire se gaudeant?

Immo videri fortasse. Quae fere omnia appellantur uno ingenii nomine, easque virtutes qui habent, ingeniosi vocantur. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri.

Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Videsne quam sit magna dissensio? Sed haec in pueris; Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam

dialectice disputare? Summus dolor plures dies manere non potest? Bonum valitudo: miser morbus. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi;

Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Eam stabilem appellas. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum.

Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem?

Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum;