Quae adhuc, Cato, a te dicta sunt, eadem, inquam, dicere posses, si sequerere Pyrrhonem aut Aristonem. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo.

Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Cur id non ita fit? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Rationis enim perfectio est virtus; Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones.

Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Restatis igitur vos; Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur.

Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Conferam avum tuum Drusum cum C. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit.

Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es.

Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Bork Quonam, inquit, modo? Quae quidem vel cum periculo est quaerenda vobis; Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.

Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Quae quo sunt excelsiores, eo dant clariora indicia naturae. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Duo Reges: constructio interrete. An hoc usque quaque, aliter in vita? Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit?

Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Illud non continuo, ut aeque incontentae. Omnis enim

est natura diligens sui. Bork Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Numquam audivi in Epicuri schola Lycurgum, Solonem, Miltiadem, Themistoclem, Epaminondam nominari, qui in ore sunt ceterorum omnium philosophorum. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.