Suo enim quisque studio maxime ducitur. Hoc non est positum in nostra actione. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Summae mihi videtur inscitiae. Equidem e Cn. Itaque ab his ordiamur. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?

Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Quid enim? Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Etsi qui potest intellegi aut cogitari esse aliquod animal, quod se oderit? Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Nulla erit controversia. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros.

Eaedem res maneant alio modo. Duo Reges: constructio interrete. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Restant Stoici, qui cum a Peripateticis et Academicis omnia transtulissent, nominibus aliis easdem res secuti sunt. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Itaque homo in primis ingenuus et gravis, dignus illa familiaritate Scipionis et Laelii, Panaetius, cum ad Q. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Et non ex maxima parte de tota iudicabis?

Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Inquit, an parum disserui non verbis Stoicos a Peripateticis, sed universa re et tota sententia dissidere? Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Quae cum dixisset,

finem ille.

Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Eadem nunc mea adversum te oratio est. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.

Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Nos cum te, M. Sed hoc sane concedamus. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Erat enim Polemonis. Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Bork Negare non possum. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Chrysippus autem exponens differentias animantium ait alias earum corpore excellere, alias autem animo, non nullas valere utraque re;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ratio quidem vestra sic cogit. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano.

Quid enim est a Chrysippo praetermissum in

Stoicis? Bonum incolumis acies: misera caecitas. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate.

Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Nescio quo modo praetervolavit oratio. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.