Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere?

Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Quid ergo attinet dicere: Nihil haberem, quod reprehenderem, si finitas cupiditates haberent? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Quid enim possumus hoc agere divinius?

Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane.

Quod vestri non item. Hoc uno captus Erillus scientiam summum bonum esse defendit nec rem ullam aliam per se expetendam. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Si quae forte-possumus. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt.

Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Itaque ne iustitiam quidem recte quis

dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat. Et nemo nimium beatus est; Gloriosa ostentatio in constituendo summo bono. Si alia sentit, inquam, alia loquitur, numquam intellegam quid sentiat;

Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.

Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Quid, cum fictas fabulas, e quibus utilitas nulla elici potest, cum voluptate legimus? Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Curium putes loqui, interdum ita laudat, ut quid praeterea sit bonum neget se posse ne suspicari quidem. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Duo Reges: constructio interrete. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus.

Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Nos autem non solum beatae vitae istam esse

oblectationem videmus, sed etiam levamentum miseriarum. At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo. Quid censes in Latino fore? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster?

Hoc non est positum in nostra actione. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.