Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum.

Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. At iam decimum annum in spelunca iacet.

Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Sin autem est in ea, quod quidam volunt, nihil impedit hanc nostram comprehensionem summi boni. Immo alio genere; Stoicos roga. Sedulo, inquam, faciam. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Cur post Tarentum ad Archytam? Conferam avum tuum Drusum cum C. Duo Reges: constructio interrete.

Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Saepe ab Aristotele, a Theophrasto mirabiliter est laudata per se ipsa rerum scientia; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Quae cum essent dicta, discessimus. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.

Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Quare ad ea primum, si videtur; Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Ex quo intellegitur officium medium quiddam esse, quod neque in bonis ponatur neque in contrariis. Quid ergo? Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Quae cum dixisset, finem ille.

Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt.

Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Torquatus, is qui consul cum Cn.

Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Et quidem Arcesilas tuus, etsi fuit in disserendo pertinacior, tamen noster fuit; Bonum incolumis acies: misera caecitas. Memini vero, inquam; Scisse enim te quis coarguere possit? Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Nam si quae sunt aliae, falsum est omnis animi voluptates esse e corporis societate.

Totum genus hoc Zeno et qui ab eo sunt aut non potuerunt aut noluerunt, certe reliquerunt. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono. Idemne, quod iucunde? Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Satis est ad hoc responsum. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost;