Sed ad rem redeamus; Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Sed quoniam et advesperascit et mihi ad villam revertendum est, nunc quidem hactenus; Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?

Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Quis hoc dicit? Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Verum hoc idem saepe faciamus. Aeque enim contingit omnibus fidibus, ut incontentae sint. Quid me istud rogas? Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Sed tamen intellego quid velit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Duo Reges: constructio interrete. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Quod quidem iam fit etiam in Academia. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Is es profecto tu. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.

Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Sed fac ista esse non inportuna; Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Illum

mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit.

Non est igitur voluptas bonum. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Tum mihi Piso: Quid ergo? Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat;

Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Si autem id non concedatur, non continuo vita beata tollitur. Nulla erit controversia. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?

Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris.

Fatebuntur Stoici haec omnia dicta esse praeclare, neque eam causam Zenoni desciscendi fuisse. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.

Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui

pietatem-; Quod iam a me expectare noli. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata.

In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit;