Duo Reges: constructio interrete. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Quonam, inquit, modo? Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Non laboro, inquit, de nomine. Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet. Non risu potius quam oratione eiciendum? Si quae forte-possumus.

Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret.

Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Quo modo? Haec dicuntur inconstantissime. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.

Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et

status naturae congruentis tenet; Quam nemo umquam voluptatem appellavit, appellat; Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. At multis se probavit. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium? Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere?

Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Minime vero, inquit ille, consentit. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Aberat omnis dolor, qui si adesset, nec molliter ferret et tamen medicis plus quam philosophis uteretur. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam;

Idne consensisse de Calatino plurimas gentis arbitramur, primarium populi fuisse, quod praestantissimus fuisset in conficiendis voluptatibus? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum; Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Efficiens dici potest. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare.

Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem.

Nihil

minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Quod quidem iam fit etiam in Academia. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Primum divisit ineleganter; Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?

Ea possunt paria non esse. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum?