Modo etiam paulum ad dexteram de via declinavi, ut ad Pericli sepulcrum accederem. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et originem et progressionem persecuti sunt. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Si enim ad populum me vocas, eum. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; At certe gravius. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Duo Reges: constructio interrete. Non autem hoc: igitur ne illud quidem.

Non igitur bene. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Quae est igitur causa istarum angustiarum? Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Bonum incolumis acies: misera caecitas. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?

Hos contra singulos dici est melius. Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Quid enim?

Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Apud ceteros autem philosophos, qui quaesivit aliquid, tacet; Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Idem iste, inquam, de voluptate quid

sentit? Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret.

Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. De illis, cum volemus. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Itaque ab his ordiamur.

Sed ad bona praeterita redeamus. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Nihil est enim, de quo aliter tu sentias atque ego, modo commutatis verbis ipsas res conferamus. Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Age, inquies, ista parva sunt. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos;

Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? De quibus cupio scire quid sentias. Cave putes quicquam esse verius. Bork Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum;

Immo alio genere; In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?

Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Primum quid tu dicis breve? Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Tanta vis admonitionis inest in locis; Num quid tale Democritus? Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur.