Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Sit, inquam, tam facilis, quam vultis, comparatio voluptatis, quid de dolore dicemus? Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Sed videbimus. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;

Sed haec in pueris; Non potes, nisi retexueris illa. Inquit, dasne adolescenti veniam? De ingenio eius in his disputationibus, non de moribus quaeritur. Ne vitationem quidem doloris ipsam per se quisquam in rebus expetendis putavit, nisi etiam evitare posset. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Non est igitur voluptas bonum. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.

Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere.

Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Immo videri fortasse. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Quis est tam dissimile homini. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Non risu potius quam oratione eiciendum? Nobis Heracleotes ille Dionysius flagitiose descivisse videtur a Stoicis propter oculorum dolorem. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?

Intellegi quidem,

ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Poterat autem inpune; Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Quod iam a me expectare noli. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Fortemne possumus dicere eundem illum Torquatum? Hunc vos beatum; Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Duo Reges: constructio interrete. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti?

Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Haec dicuntur fortasse ieiunius;

Tollenda est atque extrahenda radicitus. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Sed venio ad inconstantiae crimen, ne saepius dicas me aberrare; Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Quis istud possit, inquit, negare?

Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se

habeat. Cave putes quicquam esse verius. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Sed residamus, inquit, si placet.

Omnis enim est natura diligens sui. Si qua in iis corrigere voluit, deteriora fecit. Nummus in Croesi divitiis obscuratur, pars est tamen divitiarum. Quae rursus dum sibi evelli ex ordine nolunt, horridiores evadunt, asperiores, duriores et oratione et moribus. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.