Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Sed haec in pueris; His singulis copiose responderi solet, sed quae perspicua sunt longa esse non debent. Duo Reges: constructio interrete. Nonne odio multos dignos putamus, qui quodam motu aut statu videntur naturae legem et modum contempsisse? Simus igitur contenti his.

Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Quis istum dolorem timet? Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Suo genere perveniant ad extremum; Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.

Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Efficiens dici potest. Magni enim aestimabat pecuniam non modo non contra leges, sed etiam legibus partam. Deinde qui fit, ut ego nesciam, sciant omnes, quicumque Epicurei esse voluerunt? Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris?

Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Quare, quoniam de primis naturae commodis satis dietum est nunc de maioribus consequentibusque videamus. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? At ille

pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quippe: habes enim a rhetoribus; Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. At negat Epicurus-hoc enim vestrum lumen estquemquam, qui honeste non vivat, iucunde posse vivere.

Si id dicis, vicimus. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Nunc vides, quid faciat. Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus.

Poterat autem inpune; Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Quid enim possumus hoc agere divinius? Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Quorum altera prosunt, nocent altera.

Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Quid adiuvas? Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico? Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali.

Nemo igitur esse beatus potest. Audeo dicere, inquit. Itaque ab his ordiamur. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.

Verum hoc idem saepe faciamus. Hanc ergo

intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Pauca mutat vel plura sane; Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur?

Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Duo enim genera quae erant, fecit tria. Si quidem, inquit, tollerem, sed relinquo. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Quae cum essent dicta, discessimus. Non risu potius quam oratione eiciendum? Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -;