Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.

Theophrastus mediocriterne delectat, cum tractat locos ab Aristotele ante tractatos? Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Moriatur, inquit. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen;

Quod quidem iam fit etiam in Academia. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere.

Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Aliter autem vobis placet. Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Laelius clamores sofòw ille so lebat Edere compellans gumias ex ordine nostros. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Hoc tu nunc in illo probas. At coluit ipse amicitias. Qui est in parvis malis. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Nulla erit controversia. Non minor, inquit, voluptas percipitur ex vilissimis rebus quam ex pretiosissimis.

Duo enim genera quae erant, fecit tria. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Hoc non est positum in nostra actione. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti,

pressius. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Post enim Chrysippum eum non sane est disputatum. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset.

Duo Reges: constructio interrete. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Respondeat totidem verbis. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere.

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Illud non continuo, ut aeque incontentae. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. In schola desinis. Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Quorum sine causa fieri nihil putandum est. Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Vide ne ista sint Manliana vestra aut

maiora etiam, si imperes quod facere non possim. Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum.

Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare? Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Ego vero isti, inquam, permitto.

In parvis enim saepe, qui nihil eorum cogitant, si quando iis ludentes minamur praecipitaturos alicunde, extimescunt. Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Quod eo liquidius faciet, si perspexerit rerum inter eas verborumne sit controversia. An nisi populari fama? Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant.