Fadio Gallo, cuius in testamento scriptum esset se ab eo rogatum ut omnis hereditas ad filiam perveniret. Si enim ad populum me vocas, eum. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Duo Reges: constructio interrete.

Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Beatum, inquit. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. An eiusdem modi? Verum audiamus. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

Sed potestne rerum maior esse dissensio? Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur,

quasi curta sententia; In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur?

Dicam, inquam, et quidem discendi causa magis, quam quo te aut Epicurum reprehensum velim. Sed fac ista esse non inportuna; Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Eaedem res maneant alio modo.

Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore caret, id in voluptate est. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q.

Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum.

Quid est igitur, cur ita semper deum appellet Epicurus beatum et aeternum? Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Quamquam ab iis philosophiam et omnes

ingenuas disciplinas habemus; Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quid ergo dubitamus, quin, si non dolere voluptas sit summa, non esse in voluptate dolor sit maximus? Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes;

Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Quid de Platone aut de Democrito loquar?