Quid sequatur, quid repugnet, vident. Quid, quod res alia tota est? Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Tum mihi Piso: Quid ergo? De illis, cum volemus.

Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune.

Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure. Quid enim me prohiberet Epicureum esse, si probarem, quae ille diceret?

Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Cave putes quicquam esse verius. Quibus rebus vita consentiens virtutibusque respondens recta et honesta et constans et naturae congruens existimari potest. Non est igitur voluptas bonum.

Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Non risu potius quam oratione eiciendum?

Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Servari enim iustitia nisi a forti viro, nisi a sapiente non potest. Conferam avum tuum Drusum cum C. Quid turpius quam

sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Cur id non ita fit? Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Sed ea mala virtuti magnitudine obruebantur.

Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Hic nihil fuit, quod quaereremus. Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Bork

Pollicetur certe. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit?

Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine; Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Duo Reges: constructio interrete. Bork Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Ego vero volo

in virtute vim esse quam maximam; Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Inde igitur, inquit, ordiendum est. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere.