Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Prioris generis est docilitas, memoria; Si longus, levis dictata sunt.

Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Verum audiamus. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse.

Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Satis est ad hoc responsum. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum;

De hominibus dici non necesse est. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Sin dicit obscurari quaedam nec apparere, quia valde parva sint, nos quoque concedimus; Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.

Itaque ad tempus ad Pisonem omnes. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Itaque contra est, ac dicitis; Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane.

Sed haec nihil sane ad rem; Nonne videmus

quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Ergo, inquit, tibi Q. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis.

Sed quod proximum fuit non vidit. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quae duo sunt, unum facit. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. De hominibus dici non necesse est. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Si longus, levis dictata sunt. Nescio quo modo praetervolavit oratio.

Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Primum divisit ineleganter; Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. De quibus cupio scire quid sentias. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Qui enim existimabit posse se miserum esse beatus non erit. Scripta sane et multa et polita, sed nescio quo pacto auctoritatem oratio non habet.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Duo Reges: constructio interrete. Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Si enim ad populum me vocas, eum. Ut necesse sit omnium rerum, quae natura vigeant, similem esse finem, non eundem. Quae si potest singula consolando levare, universa

quo modo sustinebit?

His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Non quaero, quid dicat, sed quid convenienter possit rationi et sententiae suae dicere. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Hoc dictum in una re latissime patet, ut in omnibus factis re, non teste moveamur. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Efficiens dici potest. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? De hominibus dici non necesse est.