Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Tamen aberramus a proposito, et, ne longius, prorsus, inquam, Piso, si ista mala sunt, placet. Immo videri fortasse. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere.

Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;

Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Cur, nisi quod turpis oratio est? Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur? Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Quaerimus enim finem bonorum. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat.

Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Tu autem inter haec tantam multitudinem hominum interiectam non vides nec laetantium nec dolentium?

Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis.

Duo Reges: constructio interrete. Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? An tu me de L.

Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Cave putes quicquam esse verius. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Nihil opus est exemplis hoc facere longius.

Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Pollicetur certe. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Quare conare, quaeso. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Ergo et avarus erit, sed finite, et adulter, verum habebit modum, et luxuriosus eodem modo.

Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? At miser, si in flagitiosa et vitiosa vita afflueret voluptatibus. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat; Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. At vero illa, quae Peripatetici, quae Stoici dicunt, semper

tibi in ore sunt in iudiciis, in senatu. Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?

Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? In voluptate corporis-addam, si vis, animi, dum ea ipsa, ut vultis, sit e corpore-situm est vivere beate. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus;