Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Urgent tamen et nihil remittunt. An tu me de L. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Satisne ergo pudori consulat, si quis sine teste libidini pareat? Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Quis est, qui non oderit libidinosam, protervam adolescentiam? Sed quae tandem ista ratio est? Ita ceterorum sententiis semotis relinquitur non mihi cum Torquato, sed virtuti cum voluptate certatio.

Disserendi artem nullam habuit. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Nec enim, dum metuit, iustus est, et certe, si metuere destiterit, non erit; Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Tanta vis admonitionis inest in locis; Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Non potes, nisi retexueris illa. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. Duo Reges: constructio interrete. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Quid est enim aliud esse versutum? Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est.

Utilitatis causa amicitia est quaesita. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Item de contrariis, a quibus ad genera formasque generum venerunt. Aliena dixit in

physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur;

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Tum Piso: Atqui, Cicero, inquit, ista studia, si ad imitandos summos viros spectant, ingeniosorum sunt; Quis Aristidem non mortuum diligit? Verum hoc idem saepe faciamus. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Et adhuc quidem ita nobis progresso ratio est, ut ea duceretur omnis a prima commendatione naturae. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur.

Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quis Pullum Numitorium Fregellanum, proditorem, quamquam rei publicae nostrae profuit, non odit? Illud non continuo, ut aeque incontentae.

A villa enim, credo, et: Si ibi te esse scissem, ad te ipse venissem. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Vulgo enim dicitur: Iucundi acti labores, nec male Euripidesconcludam, si potero, Latine;

Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Atqui perspicuum est hominem e corpore animoque constare, cum primae sint animi partes, secundae corporis.

Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus.

An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas

obruat? Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Ut aliquid scire se gaudeant? Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Cur id non ita fit?