Et quidem, Cato, hanc totam copiam iam Lucullo nostro notam esse oportebit; Sed ad bona praeterita redeamus. Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius.

Summae mihi videtur inscitiae. Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Quod mihi quidem visus est, cum sciret, velle tamen confitentem audire Torquatum. Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Duo Reges: constructio interrete. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest.

Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus? Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest.

An hoc usque quaque, aliter in vita? Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quod cum dixissent, ille contra. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Atque ab his initiis profecti omnium virtutum et

originem et progressionem persecuti sunt. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Utram tandem linguam nescio?

Qualem igitur hominem natura inchoavit? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Sed quid sentiat, non videtis. An hoc usque quaque, aliter in vita? Deque his rebus satis multa in nostris de re publica libris sunt dicta a Laelio. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Quod totum contra est. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Illa tamen simplicia, vestra versuta. Sit enim idem caecus, debilis. Sed potestne rerum maior esse dissensio?

Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Rationis enim perfectio est virtus; Te enim iudicem aequum puto, modo quae dicat ille bene noris. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Quae animi affectio suum cuique tribuens atque hanc, quam dico. Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim.

Nihil enim arbitror esse magna laude dignum, quod te praetermissurum credam aut mortis aut doloris metu. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Nam de isto magna dissensio est. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Summus dolor plures dies manere non potest? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat. Eam stabilem appellas. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Quae cum ita sint, effectum est nihil esse malum, quod turpe non sit. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Hoc est dicere: Non reprehenderem asotos, si non essent asoti. Apparet

statim, quae sint officia, quae actiones. Atque etiam valítudinem, vires, vacuitatem doloris non propter utilitatem solum, sed etiam ipsas propter se expetemus. Nos commodius agimus. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? Itaque e contrario moderati aequabilesque habitus, affectiones ususque corporis apti esse ad naturam videntur.

Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Haec dicuntur inconstantissime. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus.