Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. Nos vero, inquit ille; Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Polycratem Samium felicem appellabant. Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L.

Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Itaque contra est, ac dicitis; Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest.

Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Cur, nisi quod turpis oratio est? Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda.

Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Ne amores quidem sanctos a sapiente alienos esse arbitrantur. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?

Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Expectoque quid ad id, quod quaerebam,

respondeas. Et hi quidem ita non sola virtute finem bonorum contineri putant, ut rebus tamen omnibus virtutem anteponant; Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Quid enim tanto opus est instrumento in optimis artibus comparandis? Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret.

Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Suo genere perveniant ad extremum; Cur ipse Pythagoras et Aegyptum lustravit et Persarum magos adiit? Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Princeps huius civitatis Phalereus Demetrius cum patria pulsus esset iniuria, ad Ptolomaeum se regem Alexandream contulit. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum.

Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Sunt enim quasi prima elementa naturae, quibus ubertas orationis adhiberi vix potest, nec equidem eam cogito consectari. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quid, quod res alia tota est? Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Traditur,

inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Est autem etiam actio quaedam corporis, quae motus et status naturae congruentis tenet;

Sed haec nihil sane ad rem; Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Cur id non ita fit? Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; Quis tibi ergo istud dabit praeter Pyrrhonem, Aristonem eorumve similes, quos tu non probas?

Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim. In voluptate corporis-addam, si vis, animi, dum ea ipsa, ut vultis, sit e corpore-situm est vivere beate. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Duo Reges: constructio interrete. Nam de summo mox, ut dixi, videbimus et ad id explicandum disputationem omnem conferemus. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant

sententiam suam.