Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Nos commodius agimus. Quis istum dolorem timet? Bonum valitudo: miser morbus. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos;

Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Hoc non est positum in nostra actione. Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers? Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti.

Quid interest, nisi quod ego res notas notis verbis appello, illi nomina nova quaerunt, quibus idem dicant? Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Et quidem, inquit, vehementer errat; Quid dubitas igitur mutare principia naturae? Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?

Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Scisse enim te quis coarguere possit? Scisse enim te quis coarguere possit? Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus; Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. In quibus doctissimi illi veteres inesse quiddam caeleste et divinum putaverunt. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. Etsi ea quidem, quae adhuc dixisti, quamvis ad aetatem recte isto modo dicerentur.

Duo Reges: constructio interrete.

Ita prorsus, inquam; Omnis enim est natura diligens sui. Quid me istud rogas? Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest.

Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus; Certe non potest. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.

Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse? An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat?

Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.

At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Simus igitur contenti his. Maximus dolor, inquit, brevis est.