Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Illud urgueam, non intellegere eum quid sibi dicendum sit, cum dolorem summum malum esse dixerit. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Quamquam haec quidem praeposita recte et reiecta dicere licebit. Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Equidem e Cn. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Ego quoque, inquit, didicerim libentius si quid attuleris, quam te reprehenderim. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Sumenda potius quam expetenda. Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Quid iudicant sensus? Nescio quo modo praetervolavit oratio. Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri.

Certe non potest. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Est autem eius generis actio quoque quaedam, et quidem talis, ut ratio postulet agere aliquid et facere eorum.

Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Bonum patria: miserum exilium. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti?

Duo Reges: constructio interrete. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. At enim, qua in vita est aliquid mali, ea beata esse non potest. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes

extiterunt. Praeteritis, inquit, gaudeo.

Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam.

An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Quod iam a me expectare noli. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Collatio igitur ista te nihil iuvat. At certe gravius. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.

Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Quod cum dixissent, ille contra. Quo modo autem philosophus loquitur? Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Neutrum vero, inquit ille. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus?

Nam et complectitur verbis, quod vult, et dicit plane, quod intellegam; Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Tum ille: Tu autem cum ipse tantum librorum habeas, quos hic tandem requiris? Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Non modo carum sibi quemque, verum etiam vehementer carum esse? Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Sed nunc, quod agimus;

Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita

voluptate. Quo modo autem philosophus loquitur? Tenent mordicus. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Ad quorum et cognitionem et usum iam corroborati natura ipsa praeeunte deducimur. Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Rationis enim perfectio est virtus; Sedulo, inquam, faciam.