Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Quod cum accidisset ut alter alterum necopinato videremus, surrexit statim. Addebat etiam se in legem Voconiam iuratum contra eam facere non audere, nisi aliter amicis videretur.

Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur; Nemo nostrum istius generis asotos iucunde putat vivere.

Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Quis istud possit, inquit, negare? An haec ab eo non dicuntur? Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; An tu me de L.

Non est igitur summum malum dolor. Ego vero isti, inquam, permitto. Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Summus dolor plures dies manere non potest?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te

intellego; Duo Reges: constructio interrete. Nihil sane.

Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Nam et a te perfici istam disputationem volo, nec tua mihi oratio longa videri potest. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Nam, ut saepe iam dixi, in infirma aetate inbecillaque mente vis naturae quasi per caliginem cernitur; Ita multa dicunt, quae vix intellegam. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Bork

Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Murenam te accusante defenderem. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?

Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Istic sum, inquit. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Inquit, dasne adolescenti veniam? Idem fecisset Epicurus, si sententiam hanc, quae nunc Hieronymi est, coniunxisset cum Aristippi vetere sententia. Tubulo putas dicere?

Quem ad modum quis ambulet, sedeat, qui ductus oris, qui vultus in quoque sit? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Paria sunt igitur. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.

Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa

interemit. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Themistocles quidem, cum ei Simonides an quis alius artem memoriae polliceretur, Oblivionis, inquit, mallem. Sed plane dicit quod intellegit. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur.