Quis istum dolorem timet? Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia; Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat? Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Hoc loco tenere se Triarius non potuit.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Bork Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Quid loquor de nobis, qui ad laudem et ad decus nati, suscepti, instituti sumus?

Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Confecta res esset. Ita enim se Athenis collocavit, ut sit paene unus ex Atticis, ut id etiam cognomen videatur habiturus. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Est autem officium, quod ita factum est, ut eius facti probabilis ratio reddi possit. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus.

Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur. Ille enim occurrentia nescio quae comminiscebatur; Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Bork Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Tollitur beneficium,

tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Tollitur beneficium, tollitur gratia, quae sunt vincla concordiae. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur.

Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret. Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Ita est quoddam commune officium sapientis et insipientis, ex quo efficitur versari in iis, quae media dicamus. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Ratio quidem vestra sic cogit. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.

Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere. Hunc vos beatum; Cur id non ita fit?

Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam?

Sed ille, ut dixi, vitiose. Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Compensabatur, inquit, cum summis doloribus laetitia. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum

occultissimarum. Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Quacumque enim ingredimur, in aliqua historia vestigium ponimus. Equidem soleo etiam quod uno Graeci, si aliter non possum, idem pluribus verbis exponere. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur.

Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Duo Reges: constructio interrete. An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit?

Bork Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Tum ego: Non mehercule, inquam, soleo temere contra Stoicos, non quo illis admodum assentiar, sed pudore impedior; Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis.