At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Immo vero, inquit, ad beatissime vivendum parum est, ad beate vero satis. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Comprehensum, quod cognitum non habet? Bestiarum vero nullum iudicium puto.

Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia? Ego vero isti, inquam, permitto. Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Duo Reges: constructio interrete.

Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Scisse enim te quis coarguere possit? Cur id non ita fit? Restant Stoici, qui cum a Peripateticis et Academicis omnia transtulissent, nominibus aliis easdem res secuti sunt. Duo enim genera quae erant, fecit tria. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.

Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum; Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Sed ne, dum huic obsequor, vobis molestus sim.

Hic nihil

fuit, quod quaereremus. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Collige omnia, quae soletis: Praesidium amicorum. Non enim, si malum est dolor, carere eo malo satis est ad bene vivendum. Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis.

A quibus propter discendi cupiditatem videmus ultimas terras esse peragratas. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Inscite autem medicinae et gubernationis ultimum cum ultimo sapientiae comparatur. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Rationis enim perfectio est virtus; Quod cum dixissent, ille contra. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Nisi autem rerum natura perspecta erit, nullo modo poterimus sensuum iudicia defendere.

Sed haec nihil sane ad rem; At hoc in eo M. Gerendus est mos, modo recte sentiat. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?

Quippe: habes enim a rhetoribus; Ergo, inquit, tibi Q. Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Prave, nequiter, turpiter cenabat; At cum de plurimis eadem dicit, tum certe de maximis. Quid est, quod ab ea absolvi et perfici debeat?

Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Duae sunt enim res quoque, ne tu verba solum putes. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Comprehensum, quod cognitum non habet? Sit sane ista voluptas. Idemne potest esse dies saepius, qui semel fuit? Avaritiamne minuis?