Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Levatio igitur vitiorum magna fit in iis, qui habent ad virtutem progressionis aliquantum. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Nemo igitur esse beatus potest.

Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe;

Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus.

Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Itaque his sapiens semper vacabit.

Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus; Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas. An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Non enim iam stirpis bonum quaeret, sed animalis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quam tu ponis in

verbis, ego positam in re putabam. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Nam bonum ex quo appellatum sit, nescio, praepositum ex eo credo, quod praeponatur aliis. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Duo Reges: constructio interrete.

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Quod autem meum munus dicis non equidem recuso, sed te adiungo socium. At iste non dolendi status non vocatur voluptas. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Vide igitur ne non debeas verbis nostris uti, sententiis tuis.

Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? A mene tu? Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis.

Age nunc isti doceant, vel tu potius quis enim ista melius? Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?

Maximus dolor, inquit, brevis est. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Quod cum ita sit, perspicuum est omnis rectas res atque laudabilis eo referri, ut cum voluptate vivatur. An dubium est, quin virtus ita maximam partem optineat in rebus humanis, ut reliquas obruat? Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Quid in isto egregio tuo officio et tanta fide-sic enim existimo-ad corpus refers?