Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Cuius similitudine perspecta in formarum specie ac dignitate transitum est ad honestatem dictorum atque factorum.

Suam denique cuique naturam esse ad vivendum ducem. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Ego vero isti, inquam, permitto. Et certamen honestum et disputatio splendida! omnis est enim de virtutis dignitate contentio. At multis malis affectus. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere.

Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Nam his libris eum malo quam reliquo ornatu villae delectari. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba.

Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Mihi enim satis est, ipsis non satis. In quo etsi est magnus, tamen nova pleraque et perpauca de moribus. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Itaque his sapiens semper vacabit. Quae est igitur causa istarum angustiarum?

Facillimum id quidem est, inquam. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris; Praeclare hoc quidem. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat.

Esse enim, nisi eris, non potes. Quod autem in

homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Si enim ad populum me vocas, eum. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat.

Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Non semper, inquam; Cuius ad naturam apta ratio vera illa et summa lex a philosophis dicitur. An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quare si potest esse beatus is, qui est in asperis reiciendisque rebus, potest is quoque esse. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Duo Reges: constructio interrete. At certe gravius.

Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Iam contemni non poteris. Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Illa argumenta propria videamus, cur omnia sint paria peccata. Est autem a te semper dictum nec gaudere quemquam nisi propter corpus nec dolere. Efficiens dici potest. Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter.

Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris?