Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Quippe: habes enim a rhetoribus; Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Quem Tiberina descensio festo illo die tanto gaudio affecit, quanto L. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Superiores tres erant, quae esse possent, quarum est una sola defensa, eaque vehementer.

Si quae forte-possumus. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Comprehensum, quod cognitum non habet? Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus?

Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Videamus igitur sententias eorum, tum ad verba redeamus. Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Moriatur, inquit. Eam stabilem appellas. Qualem igitur hominem natura inchoavit? Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Itaque vides, quo modo loquantur, nova verba fingunt, deserunt usitata. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Nihilne te delectat umquam -video, quicum loquar-, te igitur, Torquate, ipsum per se nihil delectat? Duo Reges: constructio interrete.

Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Tum mihi Piso: Quid

ergo? Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere.

Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Nec tamen ullo modo summum pecudis bonum et hominis idem mihi videri potest. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. Suo genere perveniant ad extremum; Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-;

Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Ut in voluptate sit, qui epuletur, in dolore, qui torqueatur. Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Rationis enim perfectio est virtus;

Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Quo tandem modo? Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Aliud igitur esse censet gaudere, aliud non dolere. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.

Restinguet citius, si ardentem acceperit. Nonne igitur tibi videntur, inquit, mala? Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Etiam inchoatum, ut, si iuste depositum reddere in recte factis sit, in officiis ponatur depositum reddere;

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Cur iustitia laudatur? Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Non igitur bene.

Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Ut non sine causa ex iis memoriae ducta sit disciplina. Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Refert tamen, quo modo. Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Nec mihi illud dixeris: Haec enim ipsa mihi sunt voluptati, et erant illa Torquatis. Non est enim vitium in oratione solum, sed etiam in moribus.