Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Si sapiens, ne tum quidem miser, cum ab Oroete, praetore Darei, in crucem actus est. Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Bork Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate.

Sit enim idem caecus, debilis. Claudii libidini, qui tum erat summo ne imperio, dederetur. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Faceres tu quidem, Torquate, haec omnia; Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Non igitur potestis voluptate omnia dirigentes aut tueri aut retinere virtutem. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quid Zeno? Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Duo Reges: constructio interrete. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Non igitur de improbo, sed de callido improbo quaerimus, qualis Q. Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Quis est tam dissimile homini. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex.

Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Contineo me ab exemplis. Haec quo modo conveniant, non sane intellego. Sint modo partes vitae beatae. Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas; Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane.

Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Quamvis enim depravatae non sint, pravae tamen esse possunt. Quonam, inquit, modo? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam

sententiam. Ergo adhuc, quantum equidem intellego, causa non videtur fuisse mutandi nominis. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. An hoc usque quaque, aliter in vita? Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris.

Quia, si mala sunt, is, qui erit in iis, beatus non erit. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Sed nimis multa. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Pauca mutat vel plura sane; Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum.

Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Dici enim nihil potest verius. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Nam de isto magna dissensio est. Ex quo illud efficitur, qui bene cenent omnis libenter cenare, qui libenter, non continuo bene.

Sed ad bona praeterita redeamus. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si

cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Itaque mihi non satis videmini considerare quod iter sit naturae quaeque progressio. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Prioris generis est docilitas, memoria; Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Aut, Pylades cum sis, dices te esse Orestem, ut moriare pro amico?

Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Quid, si non sensus modo ei sit datus, verum etiam animus hominis? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Ad corpus diceres pertinere-, sed ea, quae dixi, ad corpusne refers? Praeterea et appetendi et refugiendi et omnino rerum gerendarum initia proficiscuntur aut a voluptate aut a dolore.