Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae. Et quidem, inquit, vehementer errat; Poterat autem inpune; Non est igitur summum malum dolor. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Quae sunt igitur communia vobis cum antiquis, iis sic utamur quasi concessis; Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu.

Id mihi magnum videtur. An eum discere ea mavis, quae cum plane perdidiceriti nihil sciat? Idque testamento cavebit is, qui nobis quasi oraculum ediderit nihil post mortem ad nos pertinere? Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; At enim hic etiam dolore.

Age sane, inquam. Nam memini etiam quae nolo, oblivisci non possum quae volo. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;

Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui. Nobis aliter videtur, recte secusne, postea; Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Sullae consulatum? Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Non potes, nisi retexueris illa.

Sed videbimus. Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Tum mihi Piso: Quid ergo? Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Quae tamen a te agetur non melior, quam illae sunt, quas interdum optines. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus.

Atque his de rebus et splendida est eorum et illustris oratio. Aliter autem vobis placet. Apud ceteros autem philosophos, qui

quaesivit aliquid, tacet; Videmusne ut pueri ne verberibus quidem a contemplandis rebus perquirendisque deterreantur? Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse.

Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. De hominibus dici non necesse est. Num igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur a superioribus, verbis illi commodius utantur?

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Semper enim ita adsumit aliquid, ut ea, quae prima dederit, non deserat. Sed potestne rerum maior esse dissensio? Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? Dolor ergo, id est summum malum, metuetur semper, etiamsi non aderit; Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Duo Reges: constructio interrete. Prioris generis est docilitas, memoria;

At enim hic etiam dolore. Sed audiamus ipsum: Compensabatur, inquit, tamen cum his omnibus animi laetitia, quam capiebam memoria rationum inventorumque nostrorum. Quamquam id quidem, infinitum est in hac urbe; Profectus in exilium Tubulus statim nec respondere ausus; Quis est tam dissimile homini.

Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Quod autem principium officii quaerunt, melius quam Pyrrho; Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Ita ne hoc quidem

modo paria peccata sunt. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum.