Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Itaque sensibus rationem adiunxit et ratione effecta sensus non reliquit. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Ut enim consuetudo loquitur, id solum dicitur honestum, quod est populari fama gloriosum. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Naturales divitias dixit parabiles esse, quod parvo esset natura contenta. Heri, inquam, ludis commissis ex urbe profectus veni ad vesperum. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Aperiendum est igitur, quid sit voluptas; An hoc usque quaque, aliter in vita? Experiamur igitur, inquit, etsi habet haec Stoicorum ratio difficilius quiddam et obscurius. An haec ab eo non dicuntur?

Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum; Quid me istud rogas? Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Sed tamen enitar et, si minus multa mihi occurrent, non fugiam ista popularia. Negat enim summo bono afferre incrementum diem.

Tum Triarius: Posthac quidem, inquit, audacius. Color egregius, integra valitudo, summa gratia, vita denique conferta voluptatum omnium varietate. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus;

Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Satis est ad hoc

responsum. Ostendit pedes et pectus. Quid est enim aliud esse versutum? Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum.

Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Et hunc idem dico, inquieta sed ad virtutes et ad vitia nihil interesse. Hoc non est positum in nostra actione. Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt. Quo invento omnis ab eo quasi capite de summo bono et malo disputatio ducitur. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Varietates autem iniurasque fortunae facile veteres philosophorum praeceptis instituta vita superabat. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Ita graviter et severe voluptatem secrevit a bono.

Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Quippe: habes enim a rhetoribus; Quid de Pythagora? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Non semper, inquam; Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum.

Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Et harum quidem rerum facilis est et expedita distinctio. Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Ubi ut eam caperet aut quando? Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. Eorum enim omnium multa praetermittentium, dum eligant aliquid, quod sequantur, quasi curta sententia;

Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Atqui eorum nihil est eius generis, ut sit in fine atque extrerno bonorum. Gracchum patrem non beatiorem

fuisse quam fillum, cum alter stabilire rem publicam studuerit, alter evertere. Unum est sine dolore esse, alterum cum voluptate. Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Dulce amarum, leve asperum, prope longe, stare movere, quadratum rotundum.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Duo Reges: constructio interrete. Ita est quoddam commune officium sapientis et insipientis, ex quo efficitur versari in iis, quae media dicamus. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Itaque ab his ordiamur. Quod vestri non item. Omnium enim rerum principia parva sunt, sed suis progressionibus usa augentur nec sine causa;