At multis malis affectus. Nihilo magis. Simul atque natum animal est, gaudet voluptate et eam appetit ut bonum, aspernatur dolorem ut malum. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Cur, nisi quod turpis oratio est? Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?

His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. An eum locum libenter invisit, ubi Demosthenes et Aeschines inter se decertare soliti sunt? Itaque his sapiens semper vacabit. Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides. Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? At ille non pertimuit saneque fidenter: Istis quidem ipsis verbis, inquit; Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re;

Quae enim adhuc protulisti, popularia sunt, ego autem a te elegantiora desidero. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Ita cum ea volunt retinere, quae superiori sententiae conveniunt, in Aristonem incidunt; Iubet igitur nos Pythius Apollo noscere nosmet ipsos. Non laboro, inquit, de nomine. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit?

Ergo instituto veterum, quo etiam Stoici utuntur, hinc capiamus exordium. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Quaesita enim virtus est, non quae relinqueret naturam, sed quae tueretur. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem

nescio. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Hoc loco discipulos quaerere videtur, ut, qui asoti esse velint, philosophi ante fiant. Nihil enim hoc differt.

Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. De hominibus dici non necesse est. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

Egone quaeris, inquit, quid sentiam? Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est?

Quod cum dixissent, ille contra. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Tollenda est atque extrahenda radicitus. Quod quidem iam fit etiam in Academia.

Sint modo partes vitae beatae. Id est enim, de quo quaerimus. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. An, partus ancillae sitne in fructu habendus, disseretur inter principes civitatis, P. Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Dolere malum est: in crucem qui agitur, beatus esse non potest. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum.

Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur; Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Parvi enim primo ortu sic iacent,

tamquam omnino sine animo sint. Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Stoici autem, quod finem bonorum in una virtute ponunt, similes sunt illorum;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus. Duo Reges: constructio interrete. Mene ergo et Triarium dignos existimas, apud quos turpiter loquare? Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est?