Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Hoc est non dividere, sed frangere. Possumusne ergo in vita summum bonum dicere, cum id ne in cena quidem posse videamur? Torquatus, is qui consul cum Cn.

Nec vero intermittunt aut admirationem earum rerum, quae sunt ab antiquis repertae, aut investigationem novarum. Praeteritis, inquit, gaudeo. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Nunc omni virtuti vitium contrario nomine opponitur. Quae contraria sunt his, malane? Sed ad bona praeterita redeamus. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Sit enim idem caecus, debilis. Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus;

Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Si longus, levis dictata sunt. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam.

Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Aliis esse maiora, illud dubium, ad id, quod summum bonum dicitis, ecquaenam possit fieri accessio. Curium putes loqui, interdum ita laudat, ut quid praeterea sit bonum neget se posse ne suspicari quidem. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Suo genere perveniant ad extremum; Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.

O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Zenonis est, inquam, hoc Stoici. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Equidem

etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Etenim nec iustitia nec amicitia esse omnino poterunt, nisi ipsae per se expetuntur.

Igitur ne dolorem quidem. Ergo opifex plus sibi proponet ad formarum quam civis excellens ad factorum pulchritudinem? Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. O magnam vim ingenii causamque iustam, cur nova existeret disciplina! Perge porro. Potius inflammat, ut coercendi magis quam dedocendi esse videantur. Quod idem cum vestri faciant, non satis magnam tribuunt inventoribus gratiam. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Nam quid possumus facere melius? Ergo id est convenienter naturae vivere, a natura discedere. Nec lapathi suavitatem acupenseri Galloni Laelius anteponebat, sed suavitatem ipsam neglegebat;

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Consequens enim est et post oritur, ut dixi. Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Quo plebiscito decreta a senatu est consuli quaestio Cn.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Nihil minus, contraque illa hereditate dives ob eamque rem laetus. At multis se probavit. Duo Reges: constructio interrete.

At enim sequor utilitatem. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Idcirco enim non desideraret, quia, quod dolore

caret, id in voluptate est. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus.

Hos contra singulos dici est melius. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Bork Nam, ut sint illa vendibiliora, haec uberiora certe sunt.