Duo Reges: constructio interrete. Quis est tam dissimile homini. Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Non enim quaero quid verum, sed quid cuique dicendum sit. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Ex quo, id quod omnes expetunt, beate vivendi ratio inveniri et comparari potest. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere?

Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Quid vero? Suo genere perveniant ad extremum; Quorum altera prosunt, nocent altera. Quare attende, quaeso.

His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Itaque ne iustitiam quidem recte quis dixerit per se ipsam optabilem, sed quia iucunditatis vel plurimum afferat.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Ergo ita: non posse honeste vivi, nisi honeste vivatur? Cur igitur, cum de re conveniat, non malumus usitate loqui? Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Theophrastum tamen adhibeamus ad pleraque, dum modo plus in virtute teneamus, quam ille tenuit, firmitatis et roboris. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere? Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante.

An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Nam ista vestra: Si gravis, brevis; Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Fortasse id

optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?

Et si turpitudinem fugimus in statu et motu corporis, quid est cur pulchritudinem non sequamur? Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus; De malis autem et bonis ab iis animalibus, quae nondum depravata sint, ait optime iudicari. Verum hoc loco sumo verbis his eandem certe vim voluptatis Epicurum nosse quam ceteros. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Commoda autem et incommoda in eo genere sunt, quae praeposita et reiecta diximus;

Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Ita fit beatae vitae domina fortuna, quam Epicurus ait exiguam intervenire sapienti. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio. Verba tu fingas et ea dicas, quae non sentias? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Immo alio genere; Nihil enim iam habes, quod ad corpus referas;

Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Quid iudicant sensus?

Tum Lucius: Mihi vero ista valde probata sunt, quod item fratri puto. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Licet hic rursus ea commemores, quae optimis verbis ab Epicuro de laude amicitiae dicta sunt. Negare non

possum. Semper enim ex eo, quod maximas partes continet latissimeque funditur, tota res appellatur. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis;

Qua tu etiam inprudens utebare non numquam. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Nonne videmus quanta perturbatio rerum omnium consequatur, quanta confusio? Dici enim nihil potest verius.