Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Nullus est igitur cuiusquam dies natalis. Praeterea sublata cognitione et scientia tollitur omnis ratio et vitae degendae et rerum gerendarum. Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem. De illis, cum volemus. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret.

Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Quid censes in Latino fore? Ecce aliud simile dissimile. Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris?

Sed mehercule pergrata mihi oratio tua. Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Dicet pro me ipsa virtus nec dubitabit isti vestro beato M. Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Si enim ad populum me vocas, eum. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Hunc vos beatum; Ampulla enim sit necne sit, quis non iure optimo irrideatur, si laboret? Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis.

Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Piso igitur hoc modo, vir optimus tuique, ut scis, amantissimus. Rapior illuc, revocat autem Antiochus, nec est praeterea, quem audiamus. Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus?

Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros,

tum homines doctissimos. Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Inde igitur, inquit, ordiendum est.

Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Quid, si reviviscant Platonis illi et deinceps qui eorum auditores fuerunt, et tecum ita loquantur? Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Sed ad bona praeterita redeamus. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Sed vos squalidius, illorum vides quam niteat oratio. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt.

Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Qui autem voluptate vitam effici beatam putabit, qui sibi is conveniet, si negabit voluptatem crescere longinquitate? Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Eaedem res maneant alio modo. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Duo Reges: constructio interrete. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis;

Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Sumenda potius quam expetenda. Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Sed utrum hortandus es nobis, Luci, inquit, an etiam tua sponte propensus es? An est aliquid, quod te sua sponte delectet?

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Cum id fugiunt, re eadem

defendunt, quae Peripatetici, verba. Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis?