Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Si enim ita est, vide ne facinus facias, cum mori suadeas. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget. Aliud est enim poëtarum more verba fundere, aliud ea, quae dicas, ratione et arte distinguere. Itaque et manendi in vita et migrandi ratio omnis iis rebus, quas supra dixi, metienda. Vide, quantum, inquam, fallare, Torquate. Si quicquam extra virtutem habeatur in bonis. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius.

Aliter enim explicari, quod quaeritur, non potest. Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Sed residamus, inquit, si placet. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Immo videri fortasse. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas?

Verum esto; Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Poterat autem inpune; Ita credo. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam;

Huius ego nunc auctoritatem sequens idem faciam. Duo Reges: constructio interrete. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Aliter homines, aliter philosophos loqui putas oportere?

Quid de Platone aut de Democrito loquar? Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Si longus, levis. A primo, ut

opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Non enim ipsa genuit hominem, sed accepit a natura inchoatum. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate.

Vos autem cum perspicuis dubia debeatis illustrare, dubiis perspicua conamini tollere. Sint ista Graecorum; Illa tamen simplicia, vestra versuta. Scrupulum, inquam, abeunti;

Tum mihi Piso: Quid ergo? Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Tu autem, si tibi illa probabantur, cur non propriis verbis ea tenebas? Sed plane dicit quod intellegit. A primo, ut opinor, animantium ortu petitur origo summi boni. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.

An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Nam Metrodorum non puto ipsum professum, sed, cum appellaretur ab Epicuro, repudiare tantum beneficium noluisse; Quis Aristidem non mortuum diligit? Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat. Atque haec coniunctio confusioque virtutum tamen a philosophis ratione quadam distinguitur.

Hoc simile tandem est? Idne consensisse de Calatino plurimas gentis arbitramur, primarium populi fuisse, quod praestantissimus fuisset in conficiendis voluptatibus? Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Iam doloris medicamenta illa Epicurea tamquam de narthecio proment: Si gravis, brevis; Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere. Sin ea non neglegemus neque tamen ad finem summi boni referemus, non multum ab Erilli levitate aberrabimus. Quis enim potest ea, quae probabilia videantur ei, non probare? Perturbationes autem nulla naturae vi commoventur, omniaque ea sunt opiniones ac iudicia levitatis. Quod vestri non item.