Negare non possum. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Atqui reperies, inquit, in hoc quidem pertinacem; Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Bork Potius ergo illa dicantur: turpe esse, viri non esse debilitari dolore, frangi, succumbere. Illud quaero, quid ei, qui in voluptate summum bonum ponat, consentaneum sit dicere.

Cum salvum esse flentes sui respondissent, rogavit essentne fusi hostes. Tibi hoc incredibile, quod beatissimum. An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Sunt enim prima elementa naturae, quibus auctis vírtutis quasi germen efficitur. Nec hoc ille non vidit, sed verborum magnificentia est et gloria delectatus. Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Quando enim Socrates, qui parens philosophiae iure dici potest, quicquam tale fecit? Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Duo Reges: constructio interrete. Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt.

An vero, inquit, quisquam potest probare, quod perceptfum, quod. Sine ea igitur iucunde negat posse se vivere? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Si est nihil nisi corpus, summa erunt illa: valitudo, vacuitas doloris, pulchritudo, cetera.

Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Age, inquies, ista parva sunt. Cum sciret confestim esse moriendum eamque mortem ardentiore studio peteret, quam Epicurus voluptatem petendam putat. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Certe nihil nisi quod possit ipsum propter se iure laudari. Fortitudinis quaedam

praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Hoc mihi cum tuo fratre convenit.

Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit? Similiter sensus, cum accessit ad naturam, tuetur illam quidem, sed etiam se tuetur; Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri.

Illis videtur, qui illud non dubitant bonum dicere -; Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Qui ita affectus, beatum esse numquam probabis; Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don.

Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Itaque primos congressus copulationesque et consuetudinum instituendarum voluntates fieri propter voluptatem; Scaevola tribunus plebis ferret ad plebem vellentne de ea re quaeri. Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Itaque contra est, ac dicitis; Bork Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Itaque his sapiens semper vacabit. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem? Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?

Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Eadem nunc mea adversum te oratio est. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Hoc ne

statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio. Negat enim summo bono afferre incrementum diem.

Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Si enim ad populum me vocas, eum. Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Quod maxime efficit Theophrasti de beata vita liber, in quo multum admodum fortunae datur. In qua quid est boni praeter summam voluptatem, et eam sempiternam? Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio.