Nam diligi et carum esse iucundum est propterea, quia tutiorem vitam et voluptatem pleniorem efficit. Habent enim et bene longam et satis litigiosam disputationem. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Graecis hoc modicum est: Leonidas, Epaminondas, tres aliqui aut quattuor; Non est igitur summum malum dolor. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Cur igitur, inquam, res tam dissimiles eodem nomine appellas? Cum id quoque, ut cupiebat, audivisset, evelli iussit eam, qua erat transfixus, hastam. Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum.

Si de re disceptari oportet, nulla mihi tecum, Cato, potest esse dissensio. Polycratem Samium felicem appellabant. Eam stabilem appellas. Quid de Pythagora? Pauca mutat vel plura sane; At eum nihili facit; Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Quorum sine causa fieri nihil putandum est. At certe gravius.

Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint; Animum autem reliquis rebus ita perfecit, ut corpus; Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Quorum altera prosunt, nocent altera. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus sapientiam non cernimus. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Tum ille timide vel potius verecunde: Facio, inquit. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur.

Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; At hoc in eo M. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere. Ergo, si semel tristior effectus est,

hilara vita amissa est?

Idem etiam dolorem saepe perpetiuntur, ne, si id non faciant, incidant in maiorem. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Tanta vis admonitionis inest in locis; Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria. Duo Reges: constructio interrete. Hoc dixerit potius Ennius: Nimium boni est, cui nihil est mali. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Esse enim quam vellet iniquus iustus poterat inpune. Rhetorice igitur, inquam, nos mavis quam dialectice disputare?

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Primum quid tu dicis breve? Frater et T. Sed fac ista esse non inportuna; Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Huic ego, si negaret quicquam interesse ad beate vivendum quali uteretur victu, concederem, laudarem etiam; Pollicetur certe. Efficiens dici potest.

Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant. Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Vestri haec verecundius, illi fortasse constantius. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici.

Ne in odium veniam, si amicum destitero tueri. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Et ais, si una littera commota sit, fore tota ut labet disciplina. Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Vide, ne etiam menses! nisi forte eum dicis, qui, simul atque arripuit, interficit. Nunc de hominis summo bono quaeritur;

Num igitur dubium est, quin, si in re ipsa nihil peccatur a superioribus,

verbis illi commodius utantur? Isto modo ne improbos quidem, si essent boni viri. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Neque enim disputari sine reprehensione nec cum iracundia aut pertinacia recte disputari potest. Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Bork Scio enim esse quosdam, qui quavis lingua philosophari possint;