Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno? Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Quae cum dixisset, finem ille. Sed tu istuc dixti bene Latine, parum plane. Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum; Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Simus igitur contenti his. Minime vero, inquit ille, consentit. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Illa tamen simplicia, vestra versuta. Ita prorsus, inquam;

Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta. Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Duo Reges: constructio interrete. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Est enim tanti philosophi tamque nobilis audacter sua decreta defendere. Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; An tu me de L.

Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Laboro autem non sine causa; Egone non intellego, quid sit don Graece, Latine voluptas? Quid enim de amicitia statueris utilitatis causa expetenda vides.

Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres. Quae ista amicitia est? Haec para/doca illi, nos admirabilia dicamus. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum

Posidonium.

Praeclare Laelius, et recte sofñw, illudque vere: O Publi, o gurges, Galloni! es homo miser, inquit. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Quis enim redargueret? Certe non potest. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Equidem etiam Epicurum, in physicis quidem, Democriteum puto. Minime vero, inquit ille, consentit. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit? Animi enim quoque dolores percipiet omnibus partibus maiores quam corporis.

An vero displicuit ea, quae tributa est animi virtutibus tanta praestantia? Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Sed ego in hoc resisto; Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere.

Id est enim, de quo quaerimus. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Proclivi currit oratio. Cur id non ita fit? At hoc in eo M. Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Hanc quoque iucunditatem, si vis, transfer in animum; Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Bonum patria: miserum exilium. Tanti autem aderant vesicae et torminum morbi, ut nihil ad eorum magnitudinem posset accedere.

Quid autem habent admirationis, cum prope accesseris? Cenasti in vita numquam bene, cum omnia in ista Consumis squilla atque acupensere cum decimano. Sed quod proximum fuit non vidit. Invidiosum nomen est, infame, suspectum. Sin kakan

malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Hinc ceteri particulas arripere conati suam quisque videro voluit afferre sententiam. Qui si omnes veri erunt, ut Epicuri ratio docet, tum denique poterit aliquid cognosci et percipi. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta.

Quorum altera prosunt, nocent altera. Videsne, ut haec concinant? Hoc Hieronymus summum bonum esse dixit. Virtutibus igitur rectissime mihi videris et ad consuetudinem nostrae orationis vitia posuisse contraria. Quid iudicant sensus? Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Age, inquies, ista parva sunt. Videmus igitur ut conquiescere ne infantes quidem possint. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant.