Progredientibus autem aetatibus sensim tardeve potius quasi nosmet ipsos cognoscimus. Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Sed ad bona praeterita redeamus. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Quod autem ratione actum est, id officium appellamus. Nos paucis ad haec additis finem faciamus aliquando; Utilitatis causa amicitia est quaesita.

Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur. Si stante, hoc natura videlicet vult, salvam esse se, quod concedimus; Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur.

Conferam tecum, quam cuique verso rem subicias; Beatus sibi videtur esse moriens. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Quamquam in hac divisione rem ipsam prorsus probo, elegantiam desidero. Sed quae tandem ista ratio est? Duo Reges: constructio interrete. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit?

Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus; Si enim ad populum me vocas,

eum. Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec.

Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Respondent extrema primis, media utrisque, omnia omnibus. Tamen a proposito, inquam, aberramus. Minime vero, inquit ille, consentit. Mihi enim satis est, ipsis non satis.

Summum a vobis bonum voluptas dicitur. Omnia peccata paria dicitis. Hoc tu nunc in illo probas. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur?

Tum mihi Piso: Quid ergo? Hic ambiguo ludimur. Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Eiuro, inquit adridens, iniquum, hac quidem de re; Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Sextilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q. An nisi populari fama?

Philosophi autem in suis lectulis plerumque moriuntur. Placet igitur tibi, Cato, cum res sumpseris non concessas, ex illis efficere, quod velis? Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Collatio igitur ista te nihil iuvat. Illud mihi a te nimium festinanter dictum videtur, sapientis omnis esse semper beatos;

Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Quod cum ille dixisset et satis disputatum videretur, in oppidum ad Pomponium perreximus omnes. Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus? Quae si potest singula consolando levare, universa quo modo sustinebit? Num igitur utiliorem tibi hunc Triarium putas esse posse, quam si tua sint Puteolis granaria? Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem.

Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura profectae subito a sapientia relictae sint. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum;