Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Duo Reges: constructio interrete. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Vadem te ad mortem tyranno dabis pro amico, ut Pythagoreus ille Siculo fecit tyranno? At certe gravius. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest.

Miserum hominem! Si dolor summum malum est, dici aliter non potest. Solum praeterea formosum, solum liberum, solum civem, stultost; Et hanc quidem primam exigam a te operam, ut audias me quae a te dicta sunt refellentem. Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet.

Quod quidem iam fit etiam in Academia. Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Sic, et quidem diligentius saepiusque ista loquemur inter nos agemusque communiter. Totum genus hoc Zeno et qui ab eo sunt aut non potuerunt aut noluerunt, certe reliquerunt. Mihi enim satis est, ipsis non satis. Hoc loco tenere se Triarius non potuit.

Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Nunc haec primum fortasse audientis servire debemus. Quia nec honesto quic quam honestius nec turpi turpius. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;

Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Vide ne ista sint Manliana vestra aut maiora etiam, si imperes quod facere non possim. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia?

Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Id est enim, de quo quaerimus. Et nunc quidem quod eam tuetur, ut de vite potissimum loquar, est id extrinsecus; Frater et T. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Nec vero hoc oratione solum,

sed multo magis vita et factis et moribus comprobavit.

An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Mihi enim erit isdem istis fortasse iam utendum. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Ita similis erit ei finis boni, atque antea fuerat, neque idem tamen;

Addidisti ad extremum etiam indoctum fuisse. Hoc non est positum in nostra actione. Me igitur ipsum ames oportet, non mea, si veri amici futuri sumus. Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Nos quidem Virtutes sic natae sumus, ut tibi serviremus, aliud negotii nihil habemus. Expressa vero in iis aetatibus, quae iam confirmatae sunt.

Bork Piso, familiaris noster, et alia multa et hoc loco Stoicos irridebat: Quid enim? Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Summus dolor plures dies manere non potest? At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Sed tempus est, si videtur, et recta quidem ad me. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Non ego tecum iam ita iocabor, ut isdem his de rebus, cum L. Prodest, inquit, mihi eo esse animo.

Prioris generis est docilitas, memoria; Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit? His enim rebus detractis negat se reperire in asotorum vita quod reprehendat. Negat enim summo bono afferre incrementum diem. At modo dixeras nihil in istis rebus esse, quod interesset. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum. Familiares nostros, credo, Sironem dicis et Philodemum, cum optimos viros, tum homines doctissimos. Quare obscurentur etiam haec, quae secundum naturam esse dicimus, in vita beata; Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Quaero igitur, quo modo hae tantae commendationes a natura

profectae subito a sapientia relictae sint.