Igitur ne dolorem quidem. Cum praesertim illa perdiscere ludus esset. Ab his oratores, ab his imperatores ac rerum publicarum principes extiterunt. Primum quid tu dicis breve? Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Quasi vero, inquit, perpetua oratio rhetorum solum, non etiam philosophorum sit.

Ita relinquet duas, de quibus etiam atque etiam consideret. Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Nihil acciderat ei, quod nollet, nisi quod anulum, quo delectabatur, in mari abiecerat. Age, inquies, ista parva sunt. Quid de Pythagora? Ad eas enim res ab Epicuro praecepta dantur. Et quidem illud ipsum non nimium probo et tantum patior, philosophum loqui de cupiditatibus finiendis. Tum Piso: Quoniam igitur aliquid omnes, quid Lucius noster? Pauca mutat vel plura sane; Cum ageremus, inquit, vitae beatum et eundem supremum diem, scribebamus haec. Ut alios omittam, hunc appello, quem ille unum secutus est. Illud dico, ea, quae dicat, praeclare inter se cohaerere.

Itaque ab his ordiamur. Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Summus dolor plures dies manere non potest? Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Quam tu ponis in verbis, ego positam in re putabam. Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. Quis istum dolorem timet? Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est.

Tollenda est atque extrahenda radicitus. Paulum, cum regem Persem captum adduceret, eodem flumine invectio? Serpere anguiculos, nare anaticulas, evolare merulas, cornibus uti videmus boves, nepas aculeis. Vidit Homerus probari fabulam non posse, si cantiunculis tantus irretitus vir teneretur; Quod iam a me expectare noli. Quae qui non vident, nihil umquam magnum ac cognitione dignum amaverunt. Indicant pueri, in quibus ut in speculis natura cernitur. Qui-vere falsone, quaerere mittimus-dicitur oculis se privasse; Quamquam ab iis philosophiam et omnes ingenuas disciplinas habemus;

Lorem ipsum

dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit? Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia.

Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Quis hoc dicit? Ecce aliud simile dissimile. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum.

Suo genere perveniant ad extremum; Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Consequatur summas voluptates non modo parvo, sed per me nihilo, si potest; Bork Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Qui igitur convenit ab alia voluptate dicere naturam proficisci, in alia summum bonum ponere? Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi.

Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Addo etiam illud, multa iam mihi dare signa puerum et pudoris et ingenii, sed aetatem vides. Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Facit enim ille duo seiuncta ultima bonorum, quae ut essent vera, coniungi debuerunt; Dat enim intervalla et relaxat. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Ego vero volo in virtute vim esse quam maximam; Intrandum est igitur in rerum naturam et penitus quid ea postulet pervidendum;

Tertium autem omnibus aut maximis rebus iis, quae secundum naturam sint, fruentem vivere. Hic Speusippus, hic Xenocrates, hic eius auditor Polemo, cuius illa ipsa sessio fuit, quam videmus. Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Duo Reges: constructio interrete.

Cupiditates non Epicuri divisione finiebat, sed sua satietate. Incommoda autem et commoda-ita enim estmata et dustmata appello-communia esse voluerunt, paria noluerunt. Erat enim res aperta. Maximas vero virtutes iacere omnis necesse est voluptate dominante. Deinde disputat, quod cuiusque generis animantium statui deceat extremum. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis.

Sed residamus, inquit, si placet. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Legimus tamen Diogenem, Antipatrum, Mnesarchum, Panaetium, multos alios in primisque familiarem nostrum Posidonium. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita?