Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Quae quidem sapientes sequuntur duce natura tamquam videntes; Non est igitur summum malum dolor. Quod praeceptum quia maius erat, quam ut ab homine videretur, idcirco assignatum est deo.

Si quae forte-possumus. Atqui haec patefactio quasi rerum opertarum, cum quid quidque sit aperitur, definitio est. -delector enim, quamquam te non possum, ut ais, corrumpere, delector, inquam, et familia vestra et nomine. Roges enim Aristonem, bonane ei videantur haec: vacuitas doloris, divitiae, valitudo;

An est aliquid, quod te sua sponte delectet? Quae cum praeponunt, ut sit aliqua rerum selectio, naturam videntur sequi; Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Nescio quo modo praetervolavit oratio. Itaque rursus eadem ratione, qua sum paulo ante usus, haerebitis. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti.

Cur post Tarentum ad Archytam? Polycratem Samium felicem appellabant. Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus. Nihilo beatiorem esse Metellum quam Regulum. Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. An me, inquis, tam amentem putas, ut apud imperitos isto modo loquar? Quid sequatur, quid repugnet, vident. Ut proverbia non nulla veriora sint quam vestra dogmata.

Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Haec et tu ita posuisti, et verba vestra sunt. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Tubulum fuisse, qua illum, cuius is condemnatus est rogatione, P. Sin ea non neglegemus neque tamen ad finem summi boni referemus, non multum ab Erilli levitate aberrabimus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur

adipiscing elit. Ita prorsus, inquam; Nihil ad rem! Ne sit sane; An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Quid ei reliquisti, nisi te, quoquo modo loqueretur, intellegere, quid diceret? Duo Reges: constructio interrete. Aliam vero vim voluptatis esse, aliam nihil dolendi, nisi valde pertinax fueris, concedas necesse est. Tum Quintus: Est plane, Piso, ut dicis, inquit. Praeclarae mortes sunt imperatoriae; Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Non est igitur voluptas bonum.

Nihil enim hoc differt. Itaque dicunt nec dubitant: mihi sic usus est, tibi ut opus est facto, fac. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris.

Sed ego in hoc resisto; Gerendus est mos, modo recte sentiat. Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. At tu eadem ista dic in iudicio aut, si coronam times, dic in senatu. Stuprata per vim Lucretia a regis filio testata civis se ipsa interemit. In his igitur partibus duabus nihil erat, quod Zeno commutare gestiret. Quid sequatur, quid repugnet, vident.

Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Ergo, si semel tristior effectus est, hilara vita amissa est? Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Equidem e Cn. Quid enim necesse est, tamquam meretricem in matronarum coetum, sic voluptatem in virtutum concilium adducere? Idemque diviserunt naturam hominis in animum et corpus. Quis istud possit, inquit, negare?

Negare non possum. Bona autem corporis huic sunt, quod posterius posui, similiora. Ut id aliis narrare gestiant? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Oculorum, inquit Plato, est in nobis sensus acerrimus, quibus

sapientiam non cernimus. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget.