Audeo dicere, inquit. Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Ita nemo beato beatior. Verum tamen cum de rebus grandioribus dicas, ipsae res verba rapiunt; Traditur, inquit, ab Epicuro ratio neglegendi doloris. Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.

An haec ab eo non dicuntur? At ego quem huic anteponam non audeo dicere; Nam prius a se poterit quisque discedere quam appetitum earum rerum, quae sibi conducant, amittere. Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Utram tandem linguam nescio? Quod autem satis est, eo quicquid accessit, nimium est; Obsecro, inquit, Torquate, haec dicit Epicurus?

Ex ea difficultate illae fallaciloquae, ut ait Accius, malitiae natae sunt. Nam si propter voluptatem, quae est ista laus, quae possit e macello peti? Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Easdemne res? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Nemo igitur esse beatus potest.

Neque enim civitas in seditione beata esse potest nec in discordia dominorum domus; Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Non enim, si omnia non sequebatur, idcirco non erat ortus illinc. Occultum facinus esse potuerit, gaudebit; Honesta oratio, Socratica, Platonis etiam. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Non autem hoc: igitur ne illud quidem. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?

Si enim, ut mihi quidem videtur, non explet bona naturae voluptas, iure praetermissa est; Facit igitur Lucius noster prudenter, qui audire de summo bono potissimum velit; Nam illud vehementer repugnat, eundem beatum esse et multis malis oppressum. Illa sunt similia: hebes acies est cuipiam oculorum, corpore alius senescit; Res enim se praeclare habebat, et quidem in utraque parte. Quod autem principium officii quaerunt, melius

quam Pyrrho;

Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Itaque si aut requietem natura non quaereret aut eam posset alia quadam ratione consequi. Cuius quidem, quoniam Stoicus fuit, sententia condemnata mihi videtur esse inanitas ista verborum. Ita prorsus, inquam; Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Haec quo modo conveniant, non sane intellego.

Itaque hic ipse iam pridem est reiectus; Non potes, nisi retexueris illa. An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? Hanc ergo intuens debet institutum illud quasi signum absolvere. Hoc mihi cum tuo fratre convenit. Aliena dixit in physicis nec ea ipsa, quae tibi probarentur; Semovenda est igitur voluptas, non solum ut recta sequamini, sed etiam ut loqui deceat frugaliter. Illi enim inter se dissentiunt.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Diodorus, eius auditor, adiungit ad honestatem vacuitatem doloris. At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Quae sequuntur igitur? Terram, mihi crede, ea lanx et maria deprimet. Respondeat totidem verbis. Duo Reges: constructio interrete. Torquatus, is qui consul cum Cn. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Quid me istud rogas? Negabat igitur ullam esse artem, quae ipsa a se proficisceretur;

Id est enim, de quo quaerimus. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Nec enim, omnes avaritias si aeque avaritias esse dixerimus, sequetur ut etiam aequas esse dicamus. Quid igitur dubitamus in tota eius natura quaerere quid sit effectum? Sapientem locupletat ipsa natura, cuius divitias Epicurus parabiles esse docuit. Audio equidem philosophi vocem, Epicure, sed quid tibi dicendum sit oblitus es. Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Maximus dolor, inquit, brevis est. Non enim solum Torquatus

dixit quid sentiret, sed etiam cur. Quod si ita sit, cur opera philosophiae sit danda nescio.

Ita fit cum gravior, tum etiam splendidior oratio. Itaque haec cum illis est dissensio, cum Peripateticis nulla sane. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? Illum mallem levares, quo optimum atque humanissimum virum, Cn. In eo enim positum est id, quod dicimus esse expetendum. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Bork Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere?